Uff, życiorys zawodowy często tworzy dystans między ludźmi. Zaczynamy w innych widzieć jakąś magiczną moc. Z pewnością ja takiej nie mam. Dlatego przedstawię się także z innej strony.

Z dzieciństwa pamiętam słowo „raptus”, tak mówili o mnie rodzice. Zawsze szybko zapalałem się do nowych tematów (ale nie zawsze starczało mi cierpliwości, żeby je zgłębiać). Lubiłem szybko się przemieszczać – na parkiecie hali sportowej, bieżni czy ulicy, zawsze kilka kroków przed innymi (co nie było problemem do czasu, aż założyłem rodzinę i mojej żonie bardzo to przeszkadzało na spacerach). Szybko podejmowałem decyzje (nie zawsze przemyślane). Często zdarzało się, że mówiłem szybciej, niż myślałem (z wiadomymi konsekwencjami).

Innym istotnym wątkiem w mojej młodości była samodzielność. Nie bałem się dokonywać wyborów i podejmować wyzwań, więc często byłem kapitanem drużyny i liderem. Ale bywałem uparty i apodyktyczny (mój sposób był przecież „mojszy”) albo kompletnie odpuszczałem (kiedy mój sposób nie był „mojszy”). Często robiłem rzeczy dobre i dobrze sam, zamiast lepsze i lepiej wspólnie z innymi. 

W dorosłym życiu te moje zalety i słabości przeplatały się, raz pomagały, raz szkodziły. Czasami słabości okazywały się zaletami, a zalety słabościami. Z czasem jednak niektóre słabości coraz bardziej przeszkadzały mojemu otoczeniu i stawały się przeszkodą na drodze. Bez nich jednak nie byłoby impulsu do pracy nad sobą, czyli ostatecznie miały pozytywny wpływ na moje życie.

Zamiłowanie do ruchu realizuję wędrując, co jednoczenie pozwala mi na zwolnienie tempa. Lubię podróżować, zrobiłem niedawno patent i doskonalę umiejętności żeglarskie, zimą jeżdżę na nartach, o każdej porze roku chodzę do kina i czytam książki.